ฝายมีชีวิต โดยครูท้วม ไม้หลา ตอน..ความสุขที่ไม่ต้องไปวิ่งหาที่ไหนเลย

ฝายมีชีวิต ตอนที่ 6

ในช่วงแรกของการสร้างฝาย เรานัดทำกันเฉพาะวันเสาร์และวันอาทิตย์ คนทุกรุ่นทุกเพศทุกวัย มาร่วมมือกันอย่างเต็มที่ ผู้ที่อยู่ในวัยฉกรรจ์ ช่วยกันตัดไม้ ขนไม้ ปักไม้ ผู้อาวุโส จะช่วยในการผูกมัดเชือก เด็กและผู้หญิง จะช่วยตักทรายใส่กระสอบ ช่วยกันทำอาหารมาเลี้ยงดูกันทุกเที่ยง เงินค่าอาหาร ค่าเชือก ค่ากระสอบใส่ทราย ก็มาจากการบริจาค และมีเทศบาลตำบลหินตก ให้มาก้อนแรก 37,000 บาท วันไหนทำท่าหมดเงิน ก็เรี่ยไรกันตลอด จนกระทั่งทำท่าไหวจริงๆ จึงจัดการเลี้ยงน้ำชา ก็ได้เงินมาอีกก้อน อยู่ได้หลายวัน
ผู้ที่ทราบข่าวทั้งใกล้และไกลก็มาช่วยกันตลอด ทั้งเงินทั้งแรงและกระสอบ ไม่ว่าจะเป็นพระคุณเจ้า หรือนักเรียนนักศึกษา กลุ่มแม่บ้าน ผู้ถูกคุมความประพฤติแม้กระทั่งนักเรียนอนุบาล ยิ่งทำยิ่งสนุก
จนกระทั่งโครงสร้างเริ่มเสร็จ ถึงขั้นจัดวางกระสอบทราย พอวางชั้นแรก ระดับน้ำก็เริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเริ่มพบปัญหาที่หนักอึ้งขึ้นมา
ขอพักไว้สักช่วงเวลา เพื่อไม่เป็นการรบกวนสมาชิกท่านอื่นๆ ที่ต้องการติดต่อกัน ขอบคุณทุกท่านที่ให้โอกาสผมได้บันทึกเรื่องราวเหล่านี้ไว้

ครูท้วมไม้หลา 29 12 2557 18.27

ฝายมีชีวิต ตอนที่ 7

เมื่อตอนเริ่มวางกระสอบทรายชั้นแรกๆ พวกเราเริ่มตื่นเต้นมาก ระดับน้ำในคลองพุดหง ค่อยๆสูงขึ้น ไม่ว่าระดับกระสอบทรายจะสูงขึ้นเท่าไหร่ น้ำในคลองก็จะสูงกว่าระดับกระสอบทรายอยู่เสมอ ไม่มีแม้แต่วินาทีเดียว ที่น้ำในคลองจะไม่สามารถข้ามกระสอบทรายนั้นได้ จากระดับความสูงเดิม 18 เซนติเมตร เด็กๆได้เริ่มมีที่เล่นน้ำ พวกเราทุกคน ดีใจที่มีเด็กๆมาเล่นอยู่ใกล้ๆที่ทำงานของเรา เด็กบางคนเล่นน้ำจนตัวดำ แต่ผลลัพธ์ที่ได้ คือ เขาเหล่านั้นเริ่มไว้น้ำเป็น เด็กริมคลองพุดหงที่ในชีวิตนี้ ไม่มีใครคิดว่าจะมีที่เล่นน้ำใกล้บ้านฟรีๆ เป็นน้ำธรรมชาติน้ำสะอาด น้ำที่เกิดจากคนในชุมชนและคนจากที่อื่นมาช่วยกันทำ ความสุขเหล่านี้เกิดขึ้นโดยทุกคนไม่รู้ตัว เกิดขึ้นจากความร่วมมือของคนหลากหลาย  โอ้ ความสุข ไม่ต้องไปวิ่งหาที่ไหนเลย
วันต่อมา มีเด็กโตขึ้นมาเล่นน้ำด้วย เราได้เห็นภาพเด็กตัวโตกว่า หลอกล่อน้องๆ ให้ลงไปในน้ำที่ลึกกว่าเดิม อะไรจะเกิดขึ้น

ครูท้วมไม้หลา 29 12 2557 19.47